Bursa, sadece sanayisi ve ovadaki bereketli topraklarıyla değil, aynı zamanda nefes kesen dağlarıyla da tanınır. Ancak bu dağların yamacında kurulu Orhaneli, Keles, Büyükorhan ve Harmancık ilçeleri, yıllardır kronikleşmiş sorunlarla boğuşuyor. Şehrin merkezinden uzakta, adeta kendi kaderine terk edilmiş bu coğrafyada büyüyen bir vatandaş olarak, artık sesimizi daha gür çıkarmamız gerektiğine inanıyorum. Bu ilçelerin en acil sorunu, ne yazık ki nüfus kaybı ve beraberindeki ekonomik çöküntü. Gençlerimiz iş bulmak umuduyla büyükşehirlere göç ediyor, geride yaşlılar ve kısıtlı imkanlarla yaşam mücadelesi verenler kalıyor. Bu durum, hem sosyal dokuyu zayıflatıyor hem de yerel ekonomiyi felç ediyor.

Bu göç dalgasının temelinde yatan en büyük etken, yeterli istihdam olanaklarının olmaması. Tarım ve hayvancılık, bölgenin geleneksel geçim kaynakları olsa da modern yöntemlere adaptasyon eksikliği, pazarlama sorunları ve iklim koşulları gibi faktörler nedeniyle bu alanlar yeterince kazanç sağlayamıyor. Küçük sanayi bölgeleri yok denecek kadar az, var olanlar da sınırlı kapasiteye sahip. Eğitimli gençlerimiz, kendi memleketlerinde iş bulamadıkları için çareyi başka illerde arıyor. Köyler boşalıyor, ekili araziler sahipsiz kalıyor ve bu da kısır bir döngü oluşturarak yoksulluğu daha da derinleştiriyor.

Bir diğer önemli sorun ise altyapı ve ulaşım yetersizlikleri. Evet, son yıllarda bazı iyileştirmeler yapıldı, ancak hala birçok köy yolu stabilize ve kış aylarında ulaşım çileye dönüşüyor. Sağlık hizmetlerine erişimde yaşanan sıkıntılar da cabası. Uzman doktor eksikliği, tam teşekküllü hastanelerin uzaklığı, bölge halkının sağlık sorunlarına zamanında müdahale edilmesini engelliyor. Eğitimde de benzer sorunlar mevcut; yeterli okul, öğretmen ve eğitim materyali eksikliği, çocuklarımızın geleceğini olumsuz etkiliyor. Bu temel hizmetlerdeki aksaklıklar, bölgede yaşamanın zorluklarını kat be kat artırıyor.

Bu dört ilçenin kendine özgü doğal güzellikleri ve turizm potansiyeli olmasına rağmen, turizmde yeterli tanıtım ve yatırım eksikliği göze çarpıyor. Termal sular, eşsiz doğa parkurları ve geleneksel yaşam tarzı, doğru pazarlama stratejileriyle büyük bir çekim merkezi haline getirilebilir. Ancak bu potansiyel atıl durumda duruyor. Yerel yönetimlerin ve merkezi hükümetin bu alana daha fazla odaklanması, bölgeye yeni bir ekonomik soluk getirebilir, hatta göçü tersine çevirecek bir etki yaratabilir. Turizm, sadece otellerden ibaret değil; yöresel ürünlerin satışı, pansiyonculuk, ekoturizm gibi pek çok farklı alanda fırsatlar sunuyor.

Tüm bu sorunların üzerine, bölgemizdeki mermer madeni ocaklarının yarattığı tahribat da ekleniyor. Ocaklar doğal güzelliklerimizi, tarım arazilerimizi ve su kaynaklarımızı tehdit ediyor. Açılan ocaklar, ormanlık alanları yok ediyor, toprağı verimsizleştiriyor ve su havzalarını kirletiyor. Patlatmaların yarattığı gürültü ve toz, bölge halkının sağlığını ve yaşam kalitesini olumsuz etkiliyor. Bu madencilik faaliyetlerinin çevresel etkileri, uzun vadede bölgenin ekolojik dengesini bozarak, zaten kısıtlı olan doğal kaynaklarımızı daha da tüketiyor. Bu durum, sürdürülebilir bir gelecek inşa etme çabalarımızı ciddi anlamda sekteye uğratıyor.

Sonuç olarak, Orhaneli, Keles, Büyükorhan ve Harmancık ilçelerimizin sorunları sadece o ilçelerin değil, tüm Bursa'nın sorunudur. Bu dağ ilçeleri, Bursa'nın akciğerleri, doğal yaşam alanları ve tarihi dokusudur. Onları ayakta tutmak, sadece insani bir görev değil, aynı zamanda şehrimizin geleceği için de stratejik bir yatırımdır. Acilen kapsamlı bir kalkınma planı hazırlanmalı; istihdamı artıracak projeler desteklenmeli, altyapı eksiklikleri giderilmeli ve turizm potansiyeli harekete geçirilmelidir. Aksi takdirde, bu güzel coğrafya, sessizce yok olmaya devam edecek ve bunun vebali hepimizin üzerinde olacaktır.